vrijdag 12 februari 2016


Op 71-jarige leeftijd plaatste onze fietsvriend Bob Morrema zijn laatste demarrage en verdween uit ons zicht. 

Het ga je goed Bob, wij ploppen de beugels, heffen de fles hoog en brengen een toast uit. Op jou. Het ga je goed Bob, rust zacht....

bestuur en leden OSVVE

donderdag 14 januari 2016

Nieuwjaarsreceptie: Bestuur bedankt! 🤔

Langs deze onsympatieke weg wil ik de gelegenheid te baat nemen om ons onvolprezen bestuur hartelijk te bedanken voor de wederom uitstekend georganiseerde nieuwjaarsreceptie. Ik druk dan ook de warme hoop uit dat zij dit nog vele jaren, maar dan niet op dezelfde wijze, zullen gaan initiëren.

Wat een geweldig idee om de nieuwjaarsreceptie, die toch wordt gehouden in winters januari, in de openlucht te houden. Ik had gelukkig mijn sjieke leren schoenen aangetrokken met dunne, eveneens leren, zool. Na een kleine tien minuten begonnen de eerste tintelingen zich meester te maken van mijn tenen. Na een half uur waren mijn voeten verder gevoelloos.

Wat een topidee was het om heerlijke glühwein te maken. Lekker warm. Helaas zat er volgens mij ook nog wat anders in, wat sterkerders. Daar lag volgens mij mede de oorzaak dat een aantal van de gewaardeerde gasten enigszins onwel was na de receptie.

Hooggewaardeerd was de nieuwjaarstoespraak van het bestuur. In een vlammend betoog was het lang zoeken naar positieve punten. Daar kunnen we nog even mee door.

Ook super waren de op hout gebakken oliebollen. Ons bestuur had voldoende beslag gemaakt om de hele wijk Twekkelerveld van oliebollen te voorzien, maar nee, er werd niet gedeeld. Het was alleen voor de gasten. Oliebollen eten tegen de klippen op. Maar wel lekker. Toen we met ons allen deze meelballen naar binnen hadden gewerkt was het de beurt aan de, door het bestuur geschonken, bittergarnituur. Heerlijke hapjes, gebakken in de olie van de oliebollen. Helaas waren deze hapjes niet zozeer gebakken alswel gekookt. Dat maakte de bitterballen, bamischijfjes, frikandelletjes, loempiaatjes heel bijzonder.
Het kan zijn dat menig bezoeker aan de receptie nadien enige last had van deze lekkernijen.

Een buitengewoon goed idee van ons bestuur was het aanleggen van enige vuren. Nonchalant met spiritus aangestoken houtblokken brandden als fakkels. Het gaf een heel Kerstige sfeer. Op de een of andere manier leek het wel een kerstmarktje, maar dan zonder mistletoe. Ook het Johmasaladebakje dat zo kunstig was bewerkt om een verplichte donatie te doen voor het goede doel gaf het Kerstgevoel zo treffend weer. Weer een tientje armer.

Het hoogtepunt van al dit fraais was de spontane ontbranding van de nijverig gesprokkelde kerstbomen. Wat een vuur! Wat een gespetter!. Kleine kinderen, aldaar aanwezig, barstten in paniekerig huilen uit bij zoveel moois.
Jammer alleen dat de rook die bij dit spektakel vrijkwam danig op de longen sloeg. De volgende dag was er nog steeds een zekere kortademigheid te bespeuren bij een aantal fietsers. De anderen hadden zoveel ademnood dat zij helemaal niet zijn komen opdagen tijdens de zondagtocht.. .

Ook jammer dat de verfijnde geur van al dat gestook in de kleren ging zitten. Alles stonk zo indringend naar rook dat de kleding van menigeen terstond in de afvalbak terechtkwam. Er was een aanwezige die aangaf dat zijn haar, zelfs na een grondige douchebeurt, niet meer rookgeurvrij te krijgen was.

Kortom, bestuur, niets dan lof...... Ik hoop dat de stomerijkosten verhaald kunnen worden middels korting op de consumptiekaarten.

De volgende dag werd er wel lekker gefietst met een fijne ontvangst bij Herman en Ineke. De sauna was aangewarmd, maar helaas, niemand had trek. Wel in de voortreffelijke hapjes.









maandag 28 december 2015

Vetverbranden


Op Tweede Kerstdag plingt de telefoon, you've got mail. Een mail van Henk Ta. met een oproep."Beste fietsers, zondag kun je het opgebouwde vet weer een beetje wegwerken. Start bij mij. Er wordt in de vetverbrandingsmodus gefietst, dus in een gematigd tempo" schrijft hij. Deze oproep is niet aan dovemansoren en wordt op de laatste zondag door velen aangegrepen om op de fiets te springen voor een spontane ingelaste rit. Met een duidelijk thema. Maar liefst 9 man schuiven aan voor een bakkie en een koekje en vertrekken zodra Marcel P. is gearriveerd.


Voor het vertrek wordt de fiets van circusdirecteur Di Stephano onderhanden genomen. Deze halve Duitser doet zijn naam eer aan, dit jaar poetste hij nimmer zijn Fahrad. Het vehikel is dus 'grundig' voorzien van een jaar aangekoekt straatvuil en het is dat we weten dat hij op een Cannondale rijdt, want voor een toevallige passant is het merk niet meer te lezen. Henk Ta. kan het niet langer aanzien en heeft, terwijl Hans binnen rustig zijn jas aantrekt, de tuinslang gepakt. Medogenloos richt hij de slang op het vuil en spuit het weg, tot grote schrik van Hans die zijn waardevolle collectie straatvuil in het putje ziet verdwijnen.


Dan gaat het de stad uit. Richting Vreden, tenslotte komt de wind uit die hoek en waar het waait, daar fiets je heen is het credo. Zoals aangegeven in de mail, deze tocht staat geheel in het kader van vetverbranding, de teller komt dus niet hoog. Rustig aan dus, er mag geen extra spierweefsel gecreëerd worden, de weegschaal zou eens ongunstig uit kunnen slaan.  


INTERMEZZO: BOVENSTAANDE OPNAMEN LATEN EEN PERFECT UITGEVOEGD VETVERBRANDINGSTEMPO ZIEN! 


De tussenstop is, wederom in het kader van deze tocht, karig. Een slok water uit een bidon en een droog mueslireepje. Lex rommelt wat met zijn trapper, daar schiet zijn voet steeds uit (bij de nazit blijkt dat de plaatjes van zijn schoenen volledig versleten zijn, de trapper kon er niet aan doen) en er wordt geplast. Het laatste niet onlogisch, de gemiddelde leeftijd licht deze tocht rond de 61 (het jongste lid deze tocht is 48 en voelt zich in dit gezelschap alsof hij 18 is).


Dan gaat het verder. Met de wind in de rug komen de gesprekken op gang. Al snel blijkt dat Lex fien op de tand is terwijl Ruud aangeeft fier op de tiet te zijn. Henk Dijs komt met de geheimzinnige mededeling dat hij gaat emigreren. Daar wil hij verder niet over uitweiden, maar het lijkt alles te maken te hebben met de aanschaf van een supercamper met amper 7000 kilometer op de teller. Als de wind in de rug staat is Gerrit M. plots op kop te vinden, het tempo gaat omhoog. In de buurt van ons oude Chez Nous wordt het duidelijk, Gerrit wordt in stelling gebracht voor de eindsprint! 

Over de nazit kunnen we kort zijn. Water, droog brood en een restje van Ipie's bekende soep. Plus een bekentenis over Ipie en een tippelzone. Als Ruud dan ook nog eens komt met de mededeling dat hij geen grappen meer maakt, komt er een snel eind aan de nazit. Of nemen we hier toch een loopje met de waarheid? Wie zal het zeggen?

donderdag 26 november 2015

De derde wintertocht. 22 november 2015

Enkele pure winterfietsers verzamelden zich bij Henk. Het had gevroren, de straten waren glad en het was heerlijk koud.
Dat weerhield Wim, Ruud, Gerrit D (Ja, hij was erbij!), Henk T en Lex er niet van om het stalen ros te bestijgen. Henk sprak de wijze woorden: ''Als er met dit weer niet gefietst wordt, wie fietst er dan als het echt winter is?''




















Gemiddelde leeftijd was bijzonder laag: 66,4 jaar!!
Dat kwam natuurlijk omdat ik als jongste van dit stel de leeftijd enorm naar beneden haalde.
Na de koffie vertrokken we warm gekleed.





















Zoals gewoonlijk had Henk weer een mooie route in zijn hoofd waardoor we via allerlei omwegen en industriegebieden richting Beckum koersten.

Het was wel oppassen geblazen, want de viaducten waren af en toe glad door blad en vorst. De strooiploegen waren weer royaal geweest met strooien. Gelukkig kwamen we allen de bochten zonder valpartijen goed door.




















Van de kou was al spoedig niets meer te merken. Dit kwam vooral door het moordend tempo dan Henk er in het begin op nahield.

Gaandeweg de tocht, richting Zenderen via een voor mij nieuw stuk fietspad langs de spoorbaan en riviertje Twickel?, klaarde het steeds meer op en kwam de zon er zelfs nog door.
Het tempo bleef hoog waar ook de anderen debet aan waren.
Na een kleine 30 kilometer werd er gepauzeerd bij een mooie plek alwaar geplast, gegeten en gedronken werd.


















Op de terugweg begon het akelig donder te worden en vreesden we dat we het niet droog hielden.
Het tempo werd daarom maar weer eens opgevoerd.
In de buurt van Deurningen kwamen we een ander groepje sportievelingen tegen die een beste hagelbui hadden gehad. Hoe dichter bij Enschede hoe donkerder het werd. Gerrit D. kon gelukkig snel afslaan bij zijn huis. Bij Henk's huis aangekomen barstte het hagel los. Mazzel gehad.



















Even later zaten we aan het (Duitse) gerstenat en had Iepy haar traditionele pompoensoep weer bereid.
Onder het genot van dit alles had Ruud nog een mopje:
''Een buitenlandse journalist is in China op het Rode Plein en wil weten hoe het met de democratisering daar gaat. Hij vraagt een Engelssprekende Chinees: ''How often do you have elections?''. Antwoordt de Chinees: ''Evely Day''.

Doodse stilte.

Tot volgende week.
Lex.



woensdag 18 november 2015

De tweede winter-herfsttocht.

Als de ogen opengaan, iets voor de klok van half 9 op de dag van de tweede OSVVE wintertocht van het seizoen 2015/2016, wordt één ding duidelijk. HET IS HERFST! Een blik uit het raam laat zien dat de daken vol water staan en de bladeren door de lucht vliegen. Het regent ook nog een beetje, maar het is nog geen kwart over negen dus dat zegt nog niets. Tijd dus voor een stevig ontbijt, een kop sterke koffie want het kan wel eens een uitdagende ochtend worden.











Om kwart over negen regent het bij (ex)voorzitter Gerrit M. voor de deur niet, de fietskleding kan dus aan. Een warme OSVVE jas, de nieuwe winterbroek van het team dat dit jaar Parijs-Roubaix won, met bijbehorende arm- en beenstukken (welk kaal hoofd wil geen Doping für die Hare?) aan, spatbord op de fiets, regenjasje in de achterzak. Op naar Lex V.! Laatstgenoemde zit heerlijk ontspannen in burgerkleding achter een volkskrantje, kop koffie voor de neus en schrikt zich een hoedje als er plots een groen jasje voor het raam langs flitst. 










Even later kondigt een tweede renner zijn komst aan, Henk Ta. heeft de afgelopen maanden hard getraind voor het stormseizoen (in Groningen waaide het altijd) en wil graag een ritje maken. Bij Lex begint het te kriebelen en negeert het advies van zijn José als hij snel zijn fietskleding aantrekt. Het is droog dus we kunnen! Fietsen! OSVVE! Wintertocht! 

















Eenmaal buiten de stad, ter hoogte van ons voormalige hoofdkwartier Chez Nous, blijkt hoe hard de wapper is. De pedalen willen bijna niet rond en onze rossen lijken het stuur richting een warme schuur te willen draaien. We negeren het, kruipen dicht op elkaar, krommen de ruggen, buigen de hoofden, duiken diep in de beugels en trappen door. Hard gaat het niet, het is alsof we met windkracht negen in een windtunnel zitten. Het is voornamelijk zaak om overeind te blijven, niet onderuit te klappen door onverwachte windstoten of weg te glijden over een spiegelglad bladerdek.

Ter hoogte van Sint Isidorushoeve blijkt, tot groot genoegen van Henk Ta., het ongelijk van de diverse weerapps. Het begint te regenen, eerst voorzichtig maar ter hoogte van de watertoren in Eibergen is het tijd voor een beschermende laag. De regenjasjes gaan aan en we draaiden de wind de rug toe. Het is alsof we door een onzichtbare hand een duw in de rug krijgen. In de zwaarste versnelling draaien de benen als een centrifuge op volle kracht. De meter loopt op tot tegen de 60 in het uur, ongelooflijk. Als dat maar goed gaat. Ondertussen zwiept de regen horizontaal door de lucht, we passeren stukken weg die daardoor nog droog zijn, wat een beestenweer!











Uiteindelijk bereiken we de gemeentegrens van Enschede, eindelijk veilig. Op het startadres gaan de drijfnatte kleren in de droogtrommel en wordt het vuur onder gehaktballen opgeschroefd. De pan is barstensvol, gastvrouw José had tientallen renners verwacht deze ochtend. Voor de drie in warme handdoeken gehulde helden aan tafel is het opnieuw hard werken, de pan moet leeg. We kijken elkaar nog eens aan, de brede lach, die de hele tocht op onze gezichten geplakt zat, straalt nog steeds. Stiekem denken we allemaal aan nog een rondje op de racer.... 

EJ.

woensdag 11 november 2015

De eerste 'winter'tocht.

Om 10 uur was het verzamelen bij Wouter, Lex zat nog niet helemaal in het winterschema en kwam ietsiepietsie te laat maar de anderen zijn de beroerdste niet en lieten de koffie goed smaken.
Zoals altijd had Wouter zijn lievelingsroute weer uit het archief gehaald en leidde iedereen langs het mooie kanaal.
Herman en Ruud waren hier niet echt over te spreken en Henk Takens zou de route wel even overnemen. Zoals gebruikelijk had hij even een moeilijk momentje in de buurt van Weerselo maar gelukkig kwam het snel goed en spoedde iedereen zich weer richting Roombeek om daar te genieten van de heerlijke gehaktballen die al een flinke tijd in de jus lagen te pruttelen. Maarten vond ze zo lekker dat hij al de kilo's die hij eraf had gefietst en weer bij heeft gegeten.
Volgende week bij Lex!

woensdag 28 oktober 2015

Zondag 25 oktober

Het is de laatste keer dat er een reguliere zondagtocht verreden kan worden. Dat noopt tot cyclistische honger. En helemaal als het weer van en bijzondere omstandigheid is: Volop zon, geen wind, droog, en bijna 15 graden. Er zijn dus heeeel veeeel fietsers………………in bed blijven
liggen, want we zijn maar met z’n zevenen. Ook Ronald is in bed blijven liggen, maar die heeft nat uurlijk een hele goede reden. Dit blijkt dan
ook als hij rond één uur binnenkomt en zijn kledij nog niet helemaal in orde heeft. En dan vraagt Wouter ook nog of er iemand zin heeft in harde worst…….












De tocht zelf was uiteraard ook van grote schoonheid en vol verrassingen. Ten eerste willlen alle snelle-groep fietsers (Lex en ErikJan) met de langzame groep mee. Deze groep bestaat voor een groot deel uit lieden die die week ook al mee hebben gedaan aan een
2-tal Reval-tochten. En dat was ook 70 km.












De tweede verrassing was dat Wouter het routeschema uit zichzelf ging
aanpassen en koos voor een 10 cm breed zandpad, door een soort van weiland. Daar had de oorspronkelijke route-uitzetter niet van terug, zag een kuil over het hoofd, voorwiel ging niet verder en de berijder maakte
een behoorlijke smac over het stuur en in het gras.

De derde verrassing was, dat we langs het Twente anaal zijn gefietst,
alwaar ondergetekende een afspraak had met tweetal OSVVE-ers annex schippers gezin, die ons op dat moment tegemoet kwamen varen.  Zijn ze d’r eindelijk een keer bij op zondag, zitten ze op een boot !!
Zie foto.



























De vierde verrassing was Jan Veldhuis. In de buurt van Beckum kwam plotsklaps een groene race-fietser ons tegemoet. Jan dus. Hij was wat laat in bed gekomen (nacht van de nacht) en was een uur later voor zichzelf gaan fietsen. Toeval? NEE ! Toeval bestaat niet, want de vorige keer dat er gefietst werd, was Jan ook alleen gaan fietsen en kwam hij
ook de OSVVE-ers tegen in de buurt van Oldenzaal.























De vijfde verrassing was dat Wouter een meer dan grandioze gehaktbal
had klaargemaakt. Lof voor onze nieuwe voorzitter: koffie, verwarming, koud bier, warme gehaktballen, harde worst (dank aan G.D.). enz.
En toen moest om 17 uur het dansen bij Jansen nog beginnen……………

Wat een dag………..dat wil je toch niet missen ??


G.M.










maandag 5 oktober 2015

De huldiging van soldaat ´altijd op kop´.

Jubilea, of in OSVVE-termen te blijven, jubileuh, we hebben er als club al een heleboel meegemaakt. We worden allemaal een beetje ouder, net als onze club. Eenieder die de groene brigade enigszins kent weet dat we van alle jubileuh een feest maken. Of Kolonel J.A. van Dalen dat besefte toen hij ons uitnodigde om aanwezig te zijn bij de viering van het 36-jarige dienstverband van onze soldaat Ronald, dat is niet helemaal zeker. Wel zeker is dat deze vriendelijke Kolonel niet snel zal vergeten wat een dertig koppen tellend gezelschap OSVVE'ers weet te veroorzaken bij een bezoekje aan de officiersmess. Maar daarover later meer. 
























Het feest begon om 13.00 uur scherp, op het moment dat er drie bussen van het Leger het plein van onze nieuwe kantine op reden. Precies genoeg zitplaatsen voor onze leden met aanhang, een aantal kratten sportdrank en een defecte wipkip. Onderweg naar de Luitenant Kolonelk Tonnet kazerne werd er onder inspirerende leiding van Wim M. een lied ingestudeerd. Met een overstap onderweg werden ook de passagiers in de andere bussen op de hoogte gebracht van de tekst en al zingend werd de streng bewaakte poort van de kazerne gepasseerd. Streng bewaakt, het is natuurlijk staatsgeheim wat onze Ronald doet en met die gedachte wilde men Lex al voor het hek tegenhouden. Laatstgenoemde zette echter een flukse demarrage in en wist de poortwachters te omzeilen. De kanonnen die overal op het terrein stonden opgesteld in afwachting van onze komst zwegen gelukkig, zodat we veilig bij de exercitieplaats arriveerden, net op tijd voor de plechtigheid.












Op het helikopterdek, met prachtig uitzicht op Zwolle en Dronter, was Het Leger voorbereid op onze komst. Twee imposante pantservoertuigen bewaakten de rijen stoelen voor het bezoek. Ronald strak in uniform, met lange wapperende blonde haren onder de baret, kreeg een toespraak en een gouden medaille voor zijn verzameling. Waarom Het Leger Ronald dankbaar was, dat begrepen we allemaal niet zo. De afkortingen, die ook tijdens de receptie door de lucht vlogen, waaiden uit over de vlakte. Het maakte niet zoveel uit, Ronald werd "voor bewezen diensten" bedankt, er werd gesalueerd, gemarcheerd en 'plaats rust' geroepen en er was een receptie.
























Op die receptie, in de oude artilleriemess uit 1876, waren er meer toespraken, cadeau's en een optreden van de OSVVE. Op de tonen van YMCA werd er vrolijk gezongen over Soldaat Ronald die rondjes geeft. Namens het bestuur kreeg onze soldaat een krik en een wipkip uitgereikt, het was het bestuur onlangs ter ore gekomen dat hij graag wipte en krikte en daar werd een bijdrage aan geleverd. Na al dat gepraat werd er een aanslag gepleegd. Een fatale aanslag op de drankvoorraad wel te verstaan. De Enschedese sportdrank was al snel op, de Amsterdamse en Dommelsche sportdrank verdween daarna in dorstige kelen en toen ook de laatste flesjes Palm sportdrank leeg waren werd het gezelschap snel afgevoerd naar de restauratie voor een welkome maaltijd. Het was woensdag, dus tijd voor de Blauwe hap, voor niet ingevoerden, we aten een bord nasi.













De rondleiding was echter nog niet afgelopen, adjudant Ronald had nog een laatste verrassing in petto, een bezoek aan de zelfgetimmerde bar van de compagnie. Plots werd duidelijk waar Kolonel van Dalen over sprak toen hij het had over de "bewezen diensten", onze Ronald heeft eigenhandig, na uitzendingen over de hele wereld, een prachtige gezellige bar gebouwd. Het doet ons vermoeden dat hij om die reden ook zo vaak op uitzending of oefening moet, kennis moet je delen tenslotte. We zullen verder maar zwijgen over de taferelen die volgden, duidelijk was dat het nog lang onrustig was op de Luitenant Kolonel Tonnet kazerne...

















Tot slot een woord van dank aan onze adjudant en zijn collega's. Voor het uitmuntende vervoer, de hartelijke ontvangst en het feit dat men zonder blikken of blozen dertig 'burgers' toeliet bij de plechtigheid. Het schijnt niet vaak voor te komen dat er zoveel mensen van buiten een gelegenheid als deze bijwonen en dan al helemaal niet zo uitbundig als de fietsclub. Deze fietsclub biedt dan ook hierbij haar diensten aan, als het oorlog wordt, kunt u ons oproepen! Wij passen dan wel op de bar! Geef acht!  
EJ.